Smaak, stijl en verwondering binnen de muren van Palazzo Avino

Het is nu duidelijk dat een hotel niet zomaar een plek is om te slapen. Tot een paar jaar geleden, zelfs maar een jaar of tien, was dat nog steeds zo. Het hotel en de diensten waren strikt voorbehouden aan wie een kamer boekte. Een thuis ver van huis, zoals ze vroeger zeiden. Gelukkig is de situatie veranderd en is het een goed idee om de drempel van een hotel te overschrijden! Vooral als het gaat om hotels die de glorie van Italië vertegenwoordigen, die wereldwijd beroemd zijn om hun schoonheid en ligging, om de geschiedenis die ze uitstralen en om de uitmuntendheid die ze bewaren, van eten tot kunst, van tradities tot hedendaags design. Deze grand hotels worden niet bezocht als musea of ​​monumenten, maar als plekken van genot, van gezelligheid, van aangename gezelligheid, voor een kopje koffie, een aperitief bij zonsondergang, een diner bij kaarslicht, een pizza met uitzicht op zee.

In een paleis heeft Palazzo Avino in Ravello genoeg redenen om de drempel over te stappen! Het is een concentratie van de passies van de jonge eigenaren, Mariella en Attilia Avino, die nooit stoppen met experimenteren en hun idee van gastvrijheid vernieuwen. En elk jaar openen ze met nieuwe dingen, waarmee ze een nieuw element toevoegen aan hun nooit voltooide project. Nou, de structuur zelf is een meesterwerk, een 12e-eeuws paleis met antieke roze gevels, gelegen in een terrasvormige tuin met uitzicht op zee, omringd door het groene Lattari-gebergte. Wakker worden met dit landschap is natuurlijk een ware voldoening voor een reiziger: het volgt je overal, wanneer je de ramen opent, terwijl je ontbijt tussen de bananenbomen en kenzies, wanneer je zonnebaadt of een paar baantjes trekt in het zwembad. Het verlaat je nooit, het vult je ogen en, bij wijze van transitie, je ziel. Zuchten en herhalen "Wat geweldig!" lijkt misschien overbodig, maar het komt vanzelf. Na de receptie, die eruitziet als een kerkkoor, drie treden afdalen tussen twee eeuwenoude stenen leeuwen, kom je terecht in een ruimte met witte muren, als bladzijden uit een boek met woorden in neon: Aarde, Zeelieden, Getijden, Kometen, Erfgenaam... Ze komen uit Joyce's Ulysses, hier door Joseph Kosuth tot kunst getransformeerd om de bewustzijnsstroom te bevorderen die ontstaat tussen het lezen en het overdenken van de zee buiten.

Mariella is elegant, met glanzend zwart haar en vurige rode lippenstift. Mode is haar passie, een inspiratiebron voor hotelinterventies, kleine collecties, samenwerkingen met grote namen, allemaal op maat gemaakt. Na de capsulecollectie suites met ontwerpster Cristina Celestino, begonnen ze samen te werken met architect Giuliano Dell'Uva, een Napolitaanse expert in lokaal vakmanschap. Hij plaatste het rotan terug in het Caffè dell'arte, zoals vroeger gebruikelijk was, en hergebruikte antieke handbeschilderde tegels voor de liftvloer. Maar geluk heeft iedereen die in de Infinito suite terechtkomt, met een privéterras (en bubbelbad) bovenop het torentje dat alles domineert en een wit-groene keramische badkamer zo groot als de slaapkamer. Het motief op de vloer van de woonkamer is daarentegen een van haar abstracte werken, dat ook te zien is in een hangende tekening. En waarom zou je hier maximale privacy hebben? Niemand ziet je, terwijl je vanaf daar alles ziet, op 350 meter boven zeeniveau + 4 verdiepingen. Maar Mariella's smaak neemt een bijzondere plaats in in de Pink Closet, een conceptstore waar ze nichemerken selecteert, zoals de Florentijnse nieuwkomer Loretta Caponi, en gepersonaliseerde objecten, zoals Villeroy & Boch porselein en keramiek van Vietri-meesters, tot aan de bandana's van Madame Pauline Vintage. Het mooie aan deze "kast" vol verfijnde en vaak glimmende voorwerpen is dat hij zich buiten het hotel bevindt, bij de ingang van Ravello, waar iedereen onvermijdelijk langsloopt en de etalage zeker niet onopgemerkt blijft.

Een toost met uitzicht op zee. Klaar. En een Martini ook. Maar één keer is niet genoeg, want ze hebben er honderd op de lijst staan. Een sterrendiner... helpt, zeggen velen. Maar alle twijfels verdwijnen wanneer de proefreis bij Rossellinis begint. Het ene gerecht is beter dan het andere, met een piek van enthousiasme wanneer de met broodcrème en citroen gevulde bollen arriveren. Een prachtige, zachte smaak van de Amalfikust. Naar mijn bescheiden mening zou het nog meer sterren verdienen, vanwege de oprechte smaken, de vrijheid om te kiezen uit het menu, de fijngevoeligheid van chef-kok Giovanni Vanacore. De familie Avino, altijd aanwezig, maar discreet. Van grootvader Giuseppe met zijn onafscheidelijke teckel tot de nieuwe generatie die net één jaar is geworden. Maria Vittoria is nog in opleiding, maar vroeg of laat zal ze zich bij haar zussen Mariella en Attilia voegen. Waarschijnlijk is niet alles wat blinkt goud, maar het creëren van een wereld in roze is een aanstekelijk optimisme.

PS: Zoals André Gide al zei? "Ravello ligt dichter bij de hemel dan ver van de kust." De zee is snel te bereiken, in 15 minuten met de shuttle. Het clubhuis is echter alleen toegankelijk voor gasten van Palazzo Avino. Tussen terrassen en tuinen leidt het naar de trap om in het water te duiken. Uiteraard met wit-roze parasols, attente badmeesters en lounges om in de schaduw te vertoeven. De laatste stop is het restaurant voor een "pasta a vongole" of een Margherita uit de houtoven. Nog zo'n klein geluksmomentje.