In China is er een ongelooflijke woestijn vol zingende duinen

In de noordwestelijke provincie Gansu, China , liggen woestijnheuvels die trillen op de klanken van muziek . Voor sommigen is het een fascinerend fenomeen, voor anderen een beetje verontrustend: in beide gevallen is het duidelijk dat we ons voor een werkelijk bijzondere plek bevinden. Gelegen in de stad Dunhuang, zingen de Zingende Zandduinen wanneer de wind waait en produceren geluiden die, voor bezoekers, klinken als een ongelooflijke melodie.

De duinen variëren in grootte, met een hoogte van 1715 meter . Als je goed kijkt, zie je dat het zand ook regenboogkleuren heeft, variërend van geel en wit tot groen en zwart. Gezien hun bijzondere kenmerken stonden de 'zingende duinen' ook centraal in vele legendes en volksverhalen, en zelfs Marco Polo werd erdoor veroverd .

De duinen liggen namelijk langs de beroemde Zijderoute , een belangrijke handelsroute die Centraal-Azië met Europa verbond en die zo'n 1500 jaar lang in gebruik was, vanaf de 2e eeuw voor Christus. Hoewel ze niet de enige zijn, worden ze dankzij hun ligging en de geluiden die ze voortbrengen, beschouwd als de cultureel meest belangrijke in China.

Legendes rond de zingende zandduinen

Volgens een Chinese legende bevond zich in het gebied waar de beroemde Zingende Zandduinen zich bevinden een meer genaamd "Crescent Moon Lake" , omringd door heilige tempels. Het waren de geluiden van rituelen en gebeden die uit de tempels kwamen die de Gele Drakenprins wakker maakten, die vlakbij in de woestijn lag te slapen. Woedend door de verstoring bedekte de draak de hele regio en haar bewoners met zand . Er wordt gezegd dat de mysterieuze muziek die tussen de duinen te horen was, afkomstig is van de zielen van degenen die daar begraven lagen.

Niet alleen in China hebben andere culturen soortgelijke mythen gecreëerd om het 'zingen' van de duinen te verklaren. Zo geloven sommige Berberstammen in de Sahara bijvoorbeeld dat de zingende duinen de adem van woestijngeesten zijn, terwijl in andere Midden-Oosterse tradities wordt gezegd dat de duinen de bewakers zijn van oude geheimen die door de wind worden gefluisterd.

De wetenschappelijke verklaring achter de beroemde zingende duinen

De legende voegt een magische en suggestieve sfeer toe aan dit ansichtkaartlandschap, maar de werkelijke oorzaak van het geluidsfenomeen van de duinen kan worden verklaard aan de hand van enkele specifieke fysieke eigenschappen van het zand en de conformatie van de duinen zelf.

De kwaliteit van de zandkorrels is bijvoorbeeld slechts één van de elementen die de duinen doen "zingen". Ze bestaan ​​uit fijne tot middelgrote deeltjes en hun grootte zorgt voor een betere beweging en interactie tussen de korrels. Dit, gecombineerd met hun vorm, genereert verschillende resonanties en frequenties, waarbij gladde en ronde korrels harmonieuzere geluiden produceren.

De vorm van de duinen kan ook van invloed zijn op hun geluid, aangezien de helling van het oppervlak de mate van interactie tussen de zanddeeltjes beïnvloedt. Natuurlijk moet de wind net sterk genoeg zijn om de zandkorrels voldoende te verplaatsen om geluid te genereren : bij sterke wind laten de duinen een krachtig gebrul horen, terwijl de heuvels bij een licht briesje een delicate muziek produceren.

Omliggende structuren kunnen ook bijdragen aan het creëren en versterken van geluid, omdat bergen en heuvels luchtkanalen vormen die de wind naar specifieke gebieden rond duinen leiden. Doordat de wind de zandkorrels in beweging brengt, ontstaat er wrijving waardoor het zand gaat trillen en geluid ontstaat. Bovendien kunnen luchtbellen tussen de zandkorrels fungeren als resonantiekamers die geluid versterken.