Het Caribische eilandparadijs met tropische regenwouden en vulkanische stranden

Vanaf de top van Morne Fortune, met uitzicht op Castries Bay, is het niet moeilijk voor te stellen waarom de in Saint Lucia geboren Derek Walcott, de Nobelprijswinnaar voor Literatuur in 1992, zijn vaderland als een episch decor beschouwde. Dit landschap inspireerde ongetwijfeld zijn meesterwerk, het lange gedicht Omeros . In deze vrije, moderne, Caribische versie van Homerus' Ilias , plaatste Walcott personages en scènes uit oude Griekse mythen onder de dreigende schaduw van de vulkaan Soufrière.

Het uitgangspunt lijkt voor de hand te liggen, want Saint Lucia zelf staat bekend als ‘de Helena van de Caraïben’: net als de vrouw van Menelaüs was het eiland het doelwit van tragedies en oorlogen.

Als de Nederlanders het spel al vroeg lieten varen, gold dat niet voor de Fransen en Engelsen, die het in de loop van de geschiedenis veertien keer van hen afpakten, meer dan welk ander Caribisch eiland ook. Uit dat turbulente verleden zijn er nog steeds kanonnen te vinden op de stranden, die nu dienen als decoratieve elementen in de tuinen van de all-inclusive resorts die zijn verrezen op de mooiste locaties aan de noordkust, niet ver van Castries.

Als Saint Lucia een episch gedicht is, nodigt het microkapitaal uit tot een realistische roman. Onder de adem van epische gedichten gaan andere realiteiten schuil, die moeilijker zijn dan die welke men in luxehotels ervaart. Tussen de moderne overheidsgebouwen laat de vegetatie een glimp opvangen van het meest precaire deel van de stad. Men hoeft echter maar een stapje terug te doen om de ware schoonheid van het eiland te ontdekken, in de valleien in het binnenland of op de stranden en kusten. De natuur heeft haar best gedaan om die Amerikaanse Helena al het moois van de wereld te schenken.

Om van de luchthaven naar de hotelresorts te komen – die zich meestal in de regio Castries bevinden – moet je het eiland van de ene naar de andere kant doorkruisen. Eén hoofdweg doorkruist de bergen en valleien van de Atlantische kust tot aan het Caribisch gebied. Hij loopt langs kleine kustplaatsjes die nog steeds de namen dragen van 18e-eeuwse Franse aristocraten, zoals Micoud en Dennery. Deze plaatsen bieden een ongezouten inkijkje in de realiteit van dit eiland, dat als een van de laatste onafhankelijk werd van het Verenigd Koninkrijk en sindsdien niet het ontwikkelingsniveau heeft bereikt van andere voormalige Britse koloniën in de regio, zoals Barbados en Antigua en Barbuda.

Na het oversteken van het centrale gebergte bereikt u de oevers van de Caribische Zee, met zijn kalme, heldere water . Hier vindt u ook de belangrijkste bezienswaardigheden, zoals Pigeon Island en de beroemde Pitons, vulkanische kegels die meer dan 700 meter hoog zijn en in zee storten. Ze verschijnen op muurschilderingen in Castries en op souvenirs die toeristen vaak mee naar huis nemen. Ze hebben ook hun naam gegeven aan het lokale bier, een van de weinige producten die op Saint Lucia worden gemaakt.

Ze moeten Derek Walcott hebben doen denken dat "poëzie, net als de zee, geen verklaring kent." Tenzij je geologie hebt gestudeerd, zijn deze merkwaardige kleine bergen in werkelijkheid de hoogste punten van een onderzeese vulkaankrater.

Saint Lucia is een land van slapende vulkanen, vochtige jungles en witte en zwarte zandstranden. Het lijkt alsof alles is ingericht om dichters en reizigers te inspireren.

Saint Lucia is een land van slapende vulkanen, vochtige jungles en witte en zwarte zandstranden, waar alles ontworpen lijkt om dichters en reizigers te inspireren. Daarom is het geen slecht idee om Walcotts gedichten als leidraad te gebruiken.

De reis begint dus in Castries, zijn geboorteplaats, waar het Cultureel Centrum zijn naam draagt en zijn nalatenschap viert met tentoonstellingen, lezingen en theater. Op het centrale plein verwelkomt een buste van de dichter bezoekers die over zee of over land arriveren. Door de hele stad heen herinneren taferelen en tijdstippen aan zijn verzen: of het nu vissers zijn die vroeg opstaan op de kade, de stemmen van marktkooplui, of flarden van gesprekken in het Creools – of Patwa. Walcott wist het eiland niet te beschrijven als een toeristische ansichtkaart, maar als een leefruimte, waar geschiedenis en landschap onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Saint Lucia is in veel opzichten uniek, maar wanneer de afgevaardigden in de VN-banken zitten, vertegenwoordigen ze de enige staat ter wereld die naar een vrouw is vernoemd. Lucia van Syracuse was een christelijke martelares die eind derde eeuw na Christus op Sicilië leefde.

Er wordt gezegd dat Franse zeelieden het eiland hun naam gaven na hun aankomst op 13 december. Een van de eerste globes die na Columbus' aankomst in Amerika werd gemaakt en die bewaard wordt in het Vaticaan, duidde zelfs al op de aanwezigheid van een eiland genaamd Sancta Lucia . Wie het die naam gaf, negeerde de oorspronkelijke naam. Voor de Cariben was het Hewanorra , en vóór hen, voor de Arawaks, Louanalao . In beide talen werd het "Iguana Island" genoemd.

Het verre pre-Europese verleden van het eiland is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven, en de statistieken van Saint Lucia erkennen officieel enkele gemeenschappen van Caribische afkomst, de laatste in de regio. Bijna de gehele bevolking is van Afrikaanse afkomst, kinderen van slaven die door Nederlandse, Franse en Engelse kolonisten werden meegebracht om op de plantages te werken. Hun stemmen vinden ook een echo in de verzen van Derek Walcott. In een ander werk van hem lezen we: "En ik zeg tegen de voorouder die mij verkocht, en tegen de voorouder die mij kocht: Ik heb geen vader, ik wil geen vader, maar ik kan u, de zwarte geest, u, de witte geest, verstaan wanneer u beiden het woord geschiedenis fluistert."

De reis, geleid door de welwillende schaduw van de dichter en zijn rijmpjes, voert ons vervolgens van Castries naar Soufrière, aan de zuidwestkust. Daar bewonderen we de pitons, zo perfect als een ansichtkaart, een sleutel tot Walcotts verbeelding. In zijn gedichten zijn deze bergtoppen veel meer dan geologische formaties: ze getuigen van de koloniale geschiedenis, het lijden van slaven, cultureel verzet en de continuïteit van het landschap als een archief van herinneringen.

Aan de andere kant van de westkust van het eiland omvat de tour ook Pigeon Island, dat met zijn militaire ruïnes en panoramische uitzichten de spanningen tussen het Franse en Britse Rijk oproept die het verleden van het eiland hebben gevormd. Het is een ideale plek om na te denken over de taalkundige en culturele fusie die Walcott in zijn werk onderzocht. Het is ook een ideale plek om te ontspannen met een prachtig uitzicht.

Mensen reizen meestal naar Saint Lucia met een badpak, sandalen en zonnebrandcrème in hun koffer. Maar het is geen slecht idee om ook wat werken van Walcott mee te nemen. Dit eiland is een episch gedicht dat je als zodanig kunt beleven en ervaren. Op Saint Lucia heeft elke hoek zijn metafoor, elk pad zijn verborgen vers.

De keuken combineert Afrikaanse, Franse en inheemse smaken, met gerechten als groene vijg en zoutvis, zeevruchtencurry en cassavekoekjes.

Traditionele muziek bestaat uit ritmes als kwadril, socca en calypso, die de lokale festivals en het populaire carnaval in juli nieuw leven inblazen.

Als u van muziek wilt genieten, kunt u terecht bij de Friday Night Jump Ups in Gros Islet en Anse La Raye. Dit zijn straatfeesten waar bezoekers van harte welkom zijn.

Saint Lucia heeft twee internationale luchthavens: Hewanorra International Airport (UVF) in het zuiden (voor vluchten vanuit Miami, Charlotte, New York, Toronto en Londen) en George FL Charles Airport (SLU) in Castries (voor vluchten tussen de eilanden).

Wat vervoer betreft, is het eiland gemakkelijk bereikbaar per taxi, huurauto of georganiseerde tours. De afstanden zijn kort, maar het terrein, de wegomstandigheden en het verkeer maken reizen tijdrovend.

Voor lokale ambachten en producten kunt u het beste terecht op de markten van Dennery en Castries (tegenover de haven en vlakbij de aanlegsteiger van cruiseschepen). Het eiland produceert ook zijn eigen ambachtelijke cacao, en rondleidingen en proeverijen zijn beschikbaar op Morne Coubaril.

De kenmerkende ervaring van het eiland is echter het zwarte zandstrand van Soufrière en het nabijgelegen Sulphur Springs, een resort met vulkanische warmwaterbronnen en modderbaden. En de beste snorkelplek is Anse Cochon, waar je onderwaterkoraaltuinen kunt verkennen.

De beste reistijd is van december tot en met mei (droge seizoen).

Pierre Dumas - Voor de Natie (Argentinië)