Anne Holtrop, de dichterlijke architect van de materie

Hij heeft zojuist het Siyadi Parelmuseum in Bahrein overgedragen. Het gebouw ligt in Muharrak, een regio met een duizend jaar oude traditie van parelwinning. Het moest worden uitgebreid en opnieuw ontworpen. Om de historische en esthetische kwaliteiten van dit koraalstenen bouwwerk te benadrukken, verwijderde Anne Holtrop veel van de decoratieve toevoegingen, moderniseerde de gevels en breidde de bestaande muren uit. Om dit te bereiken, implementeerde hij een nieuw pleisterprocedé, waarbij hij eerst een ruwe laag aanbracht, gevolgd door een tweede gladde laag die hij gedeeltelijk op het oppervlak aanbracht, waardoor een structuurafwerking ontstond die de twee pleisterlagen zichtbaar maakte. " Ik wilde een soort patina oproepen en zeker niet de geschiedenis met een schone lei bedekken ", verzekert de Nederlandse architect. Het museum, dat een belangrijke collectie Cartier-stukken herbergt, evenals de eigen collectie van het Nationaal Museum van Bahrein, onderhoudt een sterke verbinding met de omgeving. Het is volledig verlicht door natuurlijk licht; De kwaliteit van de parels moet worden beoordeeld aan de hand van die van destijds. Op de begane grond zorgen grote, draaibare glazen deuren voor toegang tot de tentoonstellingsruimtes en lichtinval. Hun doorschijnende textuur contrasteert met de aardse tinten van de ruimtes waarin de vitrines met sieraden en losse kralen staan. De wanden van de hoofdgalerij zijn bedekt met zilveren bladeren, geplaatst op een gipsen sokkel, die trillen met eenzelfde opaalachtige glans als parelmoer. " Zilver is een materiaal dat erg gevoelig is voor weersomstandigheden, de vochtigheid van zoute lucht en de onzuiverheden die de lucht bevat, zoals zwavel of oxide", legt Holtrop uit . Deze achteruitgang door de tijd heen kan gezien worden als een versiering; uit de zwarting van het bladzilver ontstaat een mysterieuze verfijning. Het is essentieel dat mijn constructies aansluiten bij de context waarin ze zich bevinden en dat ze aangepast zijn aan de atmosferische omstandigheden. »

> Ontdek het geheel van F, Art of Living

Anne Holtrop introduceert op haar eigen manier een nieuwe vorm van dromerig brutalisme. Hoewel zijn gebouwen ontstaan ​​uit massieve geometrische vormen die in een poëtische chaos in elkaar grijpen, geeft hij de voorkeur aan nieuwe materialen boven ruw beton – het materiaal waar zijn modernistische voorgangers uit de jaren vijftig tot en met zeventig zo dol op waren. Ik ben geïnteresseerd in het proces dat materie doormaakt om van de ene toestand naar de andere over te gaan. Hoe een materiaal in vloeibare toestand, onder de aanhoudende werking van de zwaartekracht, kan fixeren en uitharden. Hoe het ene materiaal het andere kan beïnvloeden tijdens productieprocessen: ik onderzoek bijvoorbeeld glas gegoten op gips, beton gegoten op zand. Experimenten die al worden toegepast bij het douanekantoor, het hoofdpostkantoor in Manama, de hoofdstad van Bahrein, en die binnenkort te zien zullen zijn in het Misk Art Institute in Riyad. Ik kom oorspronkelijk uit Nederland en opende mijn eerste praktijk in Amsterdam in 2009. Nadat ik in 2015 de prijsvraag voor het eerste nationale paviljoen van Bahrein op de Expo Milano had gewonnen, verhuisde ik er in 2014 naartoe om het te ontwerpen. Ik was, en ben nog steeds, zeer geïnteresseerd in het Midden-Oosten. Ik vind de dorheid van de landschappen enorm krachtig en prachtig. Het zijn ruwe materialen die voor je ogen worden blootgelegd. Door deze materialen simpelweg in een andere volgorde te plaatsen, zoals men dacht dat de grafheuvels van Dilmun in Bahrein zesduizend jaar geleden waren, ontstaan ​​betekenisvolle werken. Overtuigd dat elke architectuur specifiek moet zijn voor een locatie, werk ik graag met de materialiteit van een plek en pas ik die aan om nieuwe vormen te creëren... »

Lees ook: “Wat zijn de actiemiddelen om huisvesting te overwegen?” : de Saint-Étienne Design Biennale, een laboratoriumevenement ten dienste van de toekomst

Omringd door een team van vijftien medewerkers in haar studio in Bahrein en vijf mensen op haar onderzoeks- en onderwijsleerstoel aan de Polytechnische Universiteit van Zürich – de architect is immers ook hoogleraar – ontwikkelde Anne Holtrop ook Maison Margiela-boetieks in Parijs, Londen, Osaka en Shanghai. " We hebben nauw met John Galliano samengewerkt aan een nieuw concept ", zegt hij. Inspirerend en zeer interessant was dat hij het werk van Martin Margiela analyseerde aan de hand van zeven codes. Deze codes beschreven processen, systemen en manieren om kleding te maken, meer dan alleen een stijl. Dus pasten we deze codes toe op architectuur. » Vandaar gedeconstrueerde ruimtes, allemaal in vloeiende asymmetrieën, versierd met muren en kolommen met afdrukken van textiel die plooien en holtes creëren, om de illusie te wekken van stoffen die opzwellen in de wind.

“Ik werk graag met de materialiteit van een plek en verander deze om nieuwe vormen te creëren…”

Anne Holtrop

Voor de boetieks van sieradenontwerpster Charlotte Chesnais creëerde Anne Holtrop doorschijnende monolithische elementen die doen denken aan bevroren watervallen, waarin de sieraden zijn ingebed. “ Ik werk graag aan opdrachten voor modemerken, omdat je daardoor een ander tijdsbesef krijgt dan bij architectuur, dat qua ontwikkeling veel trager verloopt. ”

Ook voor de zeer vooruitstrevende Brusselse galerie Maniera experimenteert de ontwerper met artistiek meubilair, bestaande uit totemlampen van zandgegoten aluminium, consoles van verzonken marmeren platen en lampen van gepigmenteerd gegoten glas. “ Glas is steeds vaker aanwezig in ons werk”, zegt hij. Het is een rijk en dubbelzinnig materiaal. Het laat wel licht door, maar het kan ook het zicht belemmeren. En misschien wel tot in de oneindigheid gevormd. Met hitte kunnen we het smelten, nieuwe vormen en nieuwe afdrukken geven. Wat we beoefenen door de glazen schermen van onze gebouwen. Een standaardvel industrieel glas wordt in een oven verhit en in elastische toestand over een gipsvorm gedrapeerd . » Anne Holtrop streeft er altijd naar om materialen tot het uiterste te drijven. Om ze opnieuw te doordenken en te verbeteren.